Nie daje rady

Umrzeć bardzo chce
I nie wie co robić

Bo się czuje źle

Nie ma sił się bronić

Ludzi strasznie kocha

Lecz powiedz, cóż z tego?

Gdy kochać nie umie

Sam siebie samego

W łeb by sobie strzelił

Ale broni nie ma

A gdyby ją dostał

To do Nawii zwiewa

W Nawii może wreszcie
On będzie szczęśliwy
Jak rodzynek w cieście
Czuje się nieżywy

Lepiej by mu było

Być po drugiej stronie

Powiedziałby miło
Że to już jest koniec

Chociaż żegnać ludzi

Tak byłoby żal...

Więc chociaż marudzi

Nie poleci w dal

Tęcza

Jest mi tak strasznie smutno

I serce moje krwawi

Gdy ona jest daleko

A ja sam z demonami

To siedzi w mojej głowie

Życie zmienia w piekło

Gdy sobie uzmysłowię

Że nigdy nie jest lekko

Co zrobię lub nie zrobię

Czuję się zmęczony

Wciąż jestem w koleinie

Życie ma smak słony

I jej też nie jest łatwo

Sama też walki toczy
Oddałbym Bogom wszystko

Żeby jej spojrzeć w oczy

Lecz wtem pojawia się tęcza

Gdy Słońce w deszczu świeci

Bo Słońce to nadzieja
A deszcz to smutku dzieci

Smutku dzieci zetrzemy

To nasze łzy jedynie

Znowu się złączymy
Byśmy mieli siebie

Sonet włoski o poznańskiej dziewczynie

(Dość długo to kisiłem, ale stwierdziłem, że nie ma sensu, chociaż pewne osoby miały już okazję zobaczyć w tym ta z myślą o której to napisałem. Sonet napisany zgodnie z przyjętymi zasadami)

Poznałem ją na konwencie
Cóż to była za dziewczyna
Serce moje bić zaczyna
Takie moje szczęście

Pisać mógłbym tygodniami
Lecz pomimo tego trwania
Oczekuję też spotkania
Bo ja żyję marzeniami

Była dla mnie bardzo miła
Lecz myślę, że czary rzuca
Bo me serce zniewoliła

Mi zależy powiem szczerze
I w tę przyszłość proszę państwa
Ja naprawdę mocno wierzę